1994'te fotoğraf dalında Pulitzer ödülü kazanan Kevin Carter`ın çektiği fotoğraf, zayıflıktan ölmek üzere olan siyah küçük kız çocuğu ile yakınında tüneyen akbabayı yansıtmaktadır. Kızın, birkaç kilometre ilerdeki Birleşmiş Milletler yardım kampına gitmek istediği sanılmaktadır.
Bu ânı fotoğrafladıktan sonra akbaba kaçmış, ancak Carter küçük kıza kampa ulaşması için yardım etmemiş, oradan uzaklaşmıştır. Bu yüzden yoğun eleştirilere maruz kalan Carter profesyonel fotoğrafçı olduğunu, yardım görevlisi olmadığını söylerek kendisini savundu. O dönemde, gazeteciler ve fotoğrafçılar, bulaşıcı hastalıklar nedeniyle hasta insanlara dokunmamaları konusunda sıkı biçimde uyarılıyorlardı.
Bu fotoğraf, yardım örgütlerine büyük miktarda maddi kaynak sağladı. Bu olaydan sonra ağır depresyona giren Kevin Carter egzoz verdiği kamyonetinin içinde walkman ile müzik dinleyerek intihar etti.
Yukarı da yazanlar fotoğrafın hikayesi olarak bilinen yazılı gerçeklerdir. Fakat bu fotoğraf sadece orada kampa gitmeye çalışan karnı aç bir kızın hikayesi değil, bu durumda bulunan bütün insanlığın hikayesidir. Sadece bu kız çocuğu fotoğrafta yer alıyor diye bireysel düşünmemeliyiz. Bu kızın bir annesi bir babası belki bütün yakınları açlıktan hayatları kaybetmiş durumdadır. Fakat biz insanlar yazık, canım gibi kelimeler kullanarak biraz hüzünlenir ardından yaşamlarımıza devam ederiz.
İnsanlık Carter gibi ,''benim işim fotoğraf çekmek, ben kurtarıcı değilim'' demek yerine, vicdanı ile hareket etse her şey daha güzel olabilir.
Bu ânı fotoğrafladıktan sonra akbaba kaçmış, ancak Carter küçük kıza kampa ulaşması için yardım etmemiş, oradan uzaklaşmıştır. Bu yüzden yoğun eleştirilere maruz kalan Carter profesyonel fotoğrafçı olduğunu, yardım görevlisi olmadığını söylerek kendisini savundu. O dönemde, gazeteciler ve fotoğrafçılar, bulaşıcı hastalıklar nedeniyle hasta insanlara dokunmamaları konusunda sıkı biçimde uyarılıyorlardı.
Bu fotoğraf, yardım örgütlerine büyük miktarda maddi kaynak sağladı. Bu olaydan sonra ağır depresyona giren Kevin Carter egzoz verdiği kamyonetinin içinde walkman ile müzik dinleyerek intihar etti.
Yukarı da yazanlar fotoğrafın hikayesi olarak bilinen yazılı gerçeklerdir. Fakat bu fotoğraf sadece orada kampa gitmeye çalışan karnı aç bir kızın hikayesi değil, bu durumda bulunan bütün insanlığın hikayesidir. Sadece bu kız çocuğu fotoğrafta yer alıyor diye bireysel düşünmemeliyiz. Bu kızın bir annesi bir babası belki bütün yakınları açlıktan hayatları kaybetmiş durumdadır. Fakat biz insanlar yazık, canım gibi kelimeler kullanarak biraz hüzünlenir ardından yaşamlarımıza devam ederiz.
İnsanlık Carter gibi ,''benim işim fotoğraf çekmek, ben kurtarıcı değilim'' demek yerine, vicdanı ile hareket etse her şey daha güzel olabilir.
Kız belki açlıktan belki hastalıktan yine ölebilir belki de kampta tedavi edilip hayata yeniden kazandırılırdı. Ve bunun akabinde yoğun eleştirilere maruz kalan fotoğrafçı, kızın kötü akıbetini düşünmeyi bırakıp vicdanı rahat bir şekilde hayatına sevdikleri ile devam edecekti. Ama Carter vicadnına yenik düşerek intihar etti ve o kurtarmadığı küçük kızı düşünerek yaşamına son verdi.
İnsanlıkta günümüzde böyle değil midir? Suriye de , Gazze de Afkanistan da ve dünyanın çeşitli bölgelerinde yaşanan zulüme gözlerini kapatmıyor mu ? Yalandan yapılan yardımlar acı çeken insanlığa ne gibi bir yardımı olabilir. Biz insanlar gözlerimiz yerine televizyonu görme organı olarak kullandıkça hep yerimizde sayacağız ve olmayan vicdanlarımızla yok olup tarih olacağız !!!
İnsanlıkta günümüzde böyle değil midir? Suriye de , Gazze de Afkanistan da ve dünyanın çeşitli bölgelerinde yaşanan zulüme gözlerini kapatmıyor mu ? Yalandan yapılan yardımlar acı çeken insanlığa ne gibi bir yardımı olabilir. Biz insanlar gözlerimiz yerine televizyonu görme organı olarak kullandıkça hep yerimizde sayacağız ve olmayan vicdanlarımızla yok olup tarih olacağız !!!
